Στις μέρες μας, “φοριέται” πολύ η φράση, “να αγαπάς τον εαυτό σου”. Και βέβαια, αρκετοί από μας μπερδεύονται, καθώς αντικρούουν τη δήλωση αυτή, ισχυριζόμενοι: “καλά παρτάκηδες να γίνουμε δηλαδή;;”. Το θέμα λοιπόν έγκειται, στο να αναγνωρίσουμε ότι, η εμπειρία του “είμαι” δεν ταυτίζεται με την εμπειρία του “εγώ”. Με άλλα λόγια, είναι λάθος να ορίζουμε την αναδυόμενη συναίσθηση της ύπαρξης κάποιου, ως μία φάση της εξέλιξης του “εγώ”. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε, τι σημαίνει η έννοια του “εγώ”, στην κλασική ψυχαναλυτική παράδοση.
Πιο συγκεκριμένα, το εγώ κατά παράδοση εννοείται ως ένας σχετικά αδύναμος, σκιώδης, παθητικός και παράγωγος πράττων, λίγο πολύ ένα επιφαινόμενο άλλων, ισχυρότερων διεργασιών. Τόσο ο Γκρόντεκ όσο και ο Φρόιντ, συμφωνούν στο ότι, αυτό που αποκαλούμε εγώ, είναι κατ’ ουσία παθητικό. Βέβαια, με την εξέλιξη της ψυχαναλυτικής θεωρίας και επιστήμης, το εγώ εξελίχθηκε κυρίως μέσω της ανάπτυξης αμυντικών μηχανισμών.
Από την άλλη πλευρά, το “είμαι” δηλώνει αίσθηση ύπαρξης. Αυτή η τελευταία, εμφανίζεται σε ένα πιο θεμελιώδες επίπεδο και είναι προαπαιτούμενη για την ανάπτυξη του εγώ. Το εγώ, είναι μέρος της προσωπικότητας και μάλιστα σχετικά αδύναμο, ενώ η αίσθηση της ύπαρξης αναφέρεται στη συνολική εμπειρία, συνειδητή και ασυνείδητη μαζί και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση, απλό παράγοντα συναίσθησης. Η αίσθησή μου για το είναι μου, δεν είναι η ικανότητά μου να βλέπω τον εξωτερικό κόσμο, να τον μετρώ, να εκτιμώ την πραγματικότητα. Είναι μάλλον η ικανότητά μου, να βλέπω τον εαυτό μου ως ένα ον μέσα στον κόσμο, να γνωρίζω τον εαυτό μου ως το ον που μπορεί να τα κάνει αυτά. Με την έννοια αυτή λοιπόν, το “είμαι” αποτελεί προϋπόθεση για την “ανάπτυξη του εγώ”.
Ύπαρξη δεν σημαίνει “είμαι το υποκείμενο”, αλλά “είμαι το ον που μπορώ ανάμεσα στα άλλα, να γνωρίζω τον εαυτό μου, ως υποκείμενο αυτού που προκύπτει”.
Πόσο όμορφα το είπε ο Ιησούς Χριστός :”αγάπα τον πλησίον σου ως ευατόν”!!!