Στα Ελληνικά, άγχω σημαίνει πνίγω. Η κατανόηση του άγχους ως οντολογικού χαρακτηριστικού, είναι ικανή να φωτίσει τη διαφορά ανάμεσα στο άγχος και τον φόβο. Η διάκριση δεν έχει να κάνει με την ένταση της εμπειρίας. Το άγχος που νοιώθει ένα πρόσωπο, όταν βλέπει κάποιον που εκτιμά, να τον προσπερνά στο δρόμο δίχως να του μιλήσει π.χ., δεν είναι τόσο έντονο, όσο ο φόβος που νοιώθει τη στιγμή που ο οδοντίατρος, πιάνει τον τροχό για να επιτεθεί στο πονεμένο δόντι. Η βασανιστική απειλή της μείωσης που υπέστη στο δρόμο, μπορεί να τον κυνηγάει όλη την ημέρα και να τον βασανίζει στο όνειρο τη νύχτα. Από την άλλη, το αίσθημα του φόβου παρά το ότι είναι ποσοτικά μεγαλύτερο, εξαφανίζεται για την ώρα, με το που θα σηκωθεί από την οδοντιατρική καρέκλα. Η διαφορά λοιπόν έγκειται στο ότι, το άγχος πλήττει τον κεντρικό πυρήνα της αυτοεκτίμησής του και της αίσθησης της αυτοαξίας του, στοιχεία αναγκαία και απαραίτητα για την εμπειρία του ατόμου ως ύπαρξη. Αντίθετα, ο φόβος αποτελεί μια απειλή στην περιφέρεια της ύπαρξης, μια και είναι δυνατό να αντικειμενοποιηθεί, και το πρόσωπο έχει τη δυνατότητα να σταθεί απ’ έξω, και να τον παρατηρήσει. Το άγχος, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συντρίβει την ανακάλυψη της ύπαρξης, παγώνει την αίσθηση του χρόνου, μουδιάζει τη μνήμη του παρελθόντος και σβήνει το μέλλον,κάτι που ίσως αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη του ισχυρισμού ότι, χτυπάει στο κέντρο της ύπαρξης. Όσο υποκύπτουμε στο άγχος, τόσο αδυνατούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ύπαρξή μας, έξω από αυτό. Αυτός είναι ίσως και ο σημαντικότερος λόγος, που κάνει το άγχος τόσο ανυπόφορο και που οι άνθρωποι, επιλέγουν ανάμεσα σ’ αυτό και το δυνατό σωματικό πόνο, τον τελευταίο, όταν και εφόσον τους δίνεται η δυνατότητα επιλογής. Το άγχος είναι οντολογικό, ενώ ο φόβος όχι. Ο φόβος, δύναται να μελετηθεί ως ένα αίσθημα από τα πολλά, ως μια αντίδραση από τις πολλές. Αλλά το άγχος, μπορεί να κατανοηθεί ως απειλή για την ίδια τη ύπαρξη.