Ενοχικό σύνδρομο, συναισθήματα ενοχής, ένιωσα ένοχος/η και άλλες παρεμφερείς δηλώσεις, συνηθίζονται αρκετά τελευταία. Πόσο σημαντικές είναι όμως οι ενοχές;; Πόσο σημαντική ή ασήμαντη είναι αυτή η αίσθηση ενοχής, στην όλη μας εξέλιξη και διαδρομή;; Κάτι βαθύτερο κρύβεται συνήθως, πίσω από τέτοιου είδους δηλώσεις… και δεν αναφέρομαι στην απλή και επιπόλαιη αίσθηση ενοχής, αλλά στο βαθύτερο σαράκι του “εγώ φταίω, θα έπρεπε να το πω ή να το κάνω έτσι, και να τώρα τα αποτελέσματα εξαιτίας μου”…και το εσωτερικό μαστίγωμα δεν έχει τελειωμό. Άλλο αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, κάτι που όταν και εφόσον γίνεται με απόλυτη συνειδητότητα είναι λυτρωτικό, και άλλο νοιώθω και βιώνω ενοχή!
Αν “ξεχνάμε να είμαστε”, αδυνατώντας να ολοκληρώσουμε την ύπαρξή μας, αδυνατώντας να είμαστε αυθεντικοί, τότε έχουμε χάσει ουσιαστικά την ύπαρξή μας και ως εκ τούτου, είμαστε και νοιώθουμε αποτυχημένοι. Αν φυλακίσουμε τις δυνατότητές μας, γινόμαστε ένοχοι ή οφειλέτες, απέναντι σε εκείνο που μας έχει δοθεί στο ξεκίνημά μας, στον πυρήνα μας. Σε αυτή την υπαρξιακή κατάσταση του οφειλέτη και του ενόχου, εδραιώνονται όλα τα αισθήματα ενοχής, με όποιες από τις πολλές συγκεκριμένες μορφές και παραμορφώσεις κι αν εμφανίζονται στην πράξη. Όταν αδυνατούμε να συμπεριλάβουμε και να αποδεχτούμε ότι, στα πλαίσια της ύπαρξής μας υπάρχει ότι υπάρχει για τον καθένα ξεχωριστά, το μόνο βέβαιο είναι ότι έχουμε χτίσει την ενοχή, την οφειλή απέναντι στον εαυτό μας. Από εκεί κι έπειτα, πόσο εύκολο είναι για όποιον έχουμε απέναντί μας, χειριστικό ή μη, υγιή ή άρρωστο, να μας θυμίζει τη βάση αυτή που ως μηχανισμός πια, μας αποδυναμώνει και μας αποπροσανατολίζει!